Ook maar een mens

Soms is de winter geen gezicht
met die ijspegel aan zijn neus
en zijn beslagen bril.

De strenge meester laat mij
strammer lopen en bevriest
mijn plannen op zijn winterbed.

Hij wekt het verlangen
met hem voorbij te gaan
aan het snelle.

Met wimpers in wintertooi
waakt hij over mijn dagen.
Ik stop gaten in sokken.

Dan werpt hij zelf
de handdoek in de ring.
Het voorjaar lonkt.