starend naar wat wij niet zien

de verweesde vrouw zit en staart
ze zou best willen genieten van
zomaar de slappe lach om niets
maar er is nu eenmaal van alles
dat haar daarvan afhoudt

in de stad waar mensen het terras
als zoemende bijen bevolken
leven haast gelijk aan laven is
bewoont zij haar eigen wereld
starend naar wat wij niet zien

duizenden pinguïns in de mist
op weg naar de afgrond