retoriek vanuit een onbemand zwart gat

mijn grootste angst is
dat er alleen maar vaste grond is
waarin ik niet kan wegzakken
waaruit ik niet kan wegvliegen

zodat mijn voeten na een aarzeling
de stappen kunnen zetten waarvoor ze
geboren zijn, mijn stappen die
gegrond tot op het bot

ongegrond en ongegeneerd
onontgonnen terrein betreden
om daar tot in mijn tenen
bewogen te zijn

ik ben hier om te doen, niet om te laten
ik ben hier om te laten, zodat ik kan doen